Na rysunku technicznym elementy bazowe (czyli elementy odniesienia) wskazuje się za pomocą symbolu bazy. Jest to nic innego jak odpowiednia literka w ramce, która to ramka „postawiona” jest na odpowiednim elemencie. Do baz czy układów bazowych odwołują się zapisy w ramkach tolerancji:

Tutaj warto dodać, iż baza jest rozumiana jako idealny element geometryczny (punkt, płaszczyzna, oś) do którego odnoszą się tolerowane wymiary czy tolerowana geometria. Elementem bazowym jest natomiast rzeczywisty element wykonanego detalu. Czyli – np. bazą jest oś, ale elementem bazowym jest średnica, z której tą oś się wyznacza.

Co zrobić, aby wskazać na rysunku, iż dana płaszczyzna jest bazą? Należy ją po prostu odpowiednio „wskazać”. Sposób jest prosty, należy umieścić symbol bazy na tej powierzchni. Dokładnie tak jak zostało to pokazane na pierwszym szkicu.

W przypadku gdy na rysunku nie ma miejsca, aby bezpośrednio umieścić symbol na powierzchni, dopuszczalne jest położenie symbolu bazy na pomocniczej linii wymiarowej lub przyklejenie go do ramki tolerancji, którą np. będziemy kontrolować płaskość wskazanej powierzchni bazowej. To najbardziej popularne metody.

Co zrobić aby wskazać, że bazą jest odpowiednia oś elementu? Czy należy umieścić symbol bazy na tej osi? Czy może po prostu na średnicy elementu, czyli na elemencie bazowym?

Nie za bardzo – symbolu bazy nigdy nie należy kłaść bezpośrednio na osi. Nie można również położyć go bezpośrednio na powierzchni średnicy, ponieważ w takim wypadku wskazywałoby to, że bazą jest powierzchnia boczna średnicy (w postaci tworzącej w tym wypadku).

Aby prawidłowo wskazać bazę w postaci osi, symbol bazy należy bezwzględnie skojarzyć z rozmiarem średnicy (z rozmiarem elementu wymiarowalnego, FOS). Wtedy dokładnie przekazujemy informację, iż elementem bazowym jest oś wskazanej średnicy.